A RECONQUISTA DA TORRE

O día 23S  chegara a Coruña unha marea viva de Cen-Tol@s, uniformados de gala e adestrados por Mister Centolo, para reconquistar a Torre de Hércules, algúns deles eran debutantes e traían novos brios natatorios. Na reunión previa de  información o Oráculo (David…), informaba  dos pláns de ataque, dado que o “Gurú” dera o visto bo para escomenzar aquela batalla pola mañanciña cedo, intentando así coller por sorpresa o enemigo eterno (Hércules). Despois da reunión, un aperitivo e os saudos entre nadadores, alí estaban, Bogna e Mario, o Conde de Santa Fé( Cayasta v Rudi), Travesías, Baltasar, Marcobe, o Sarxento de Ferro… e un monte de Cen-Tol@s… tamén estaba o “Fillo Pródigo” Luis Moya que volveu despois de tres anos para a “Reconquista”. 

Os Cen-Tol@s fumos a cear, ao “Cambalache”…”Borges” atopábase como na sua casa criolla, metido naquel “tango” alí ceamos todos reunidos e distendidos, mentras Dixoviro ( O Trovador Das mareas), daba renda solta a sua retranca caralluda,  facendo estallar as risas centoleiras, alí estaban  Liuda, Cármen , Aline ,Buzo, Soni o Chocolateiro, Dixoviro, Eugenio, Albino, Mister Cen-Tolo (Manu) Borges, Alejandro, Diego Carlos…..botamos de menos ao inmenso Argonauta de Golfiño doctor “honoris causa” en artes natatorias pola escola de Centolos do Vao. Golfiño  unha aperta campeón……e vaite recuperando…que escomenza a tempada.

Na cea tod@s charlamos animadamente, e “Borges” estaba falando con Mister Centolo, falaban de un asunto estrano de  “pesar unhos ovos”..curioso ritual centoleiro, contra o “mal de ollo”, pois sabido é que algunhas prácticas “onanistas” provocan cataratas e despois claro non se miran as balizas…e pasa o que pasa….  

Unha vez acabada a cea fumos ata o Orzán camiñando para facer un recoñecemento do terreo. Por suposto fixémonos a foto de rigor.

Despois tocaba descansar, e pasar a noite no hostal, ao chegar e subir as escaleiras decateime de que me escoraba hacia babor, ben certo é que tomara unha cervexa na reunión de nadadores, e outra na cea, pero a cousa  non era para tanto. Fixeime en que  a escaleira estaba escorada a esquerda, (curioso diseño modernista) e xa me tranquilicei un pouco mais. Funme o meu cuarto intentando conciliar o sono, pois a batalla de pola mañan iba a ser dura, pero a iso das cinco escotei unha sinfonía de  xadeos e suspiros in crescendo…. alguén estaba xa na “gloria”, eu non sabía se  aquilo era un soño ou unha alucinación penetratoria..ejem digo prenatatoria ( a memoria vai o seu ). O certo é que  alguén estaba metido xa en profundidades e dando boa conta de algún molusco sabroso  que se agochaba na escuridade da noite. O caso é que me desvelei  e púxenme  a darlle uns retoques a un “poema respiratorio” inacabado como tódolos poemas..que no se acaban nunca de recompoñer,  igual que o Mar que sempre está  improvisando. O fín conseguín colocar a Lugris con traxe de neopreno entre duas castañetas.

As seis da mañan Dixoviro toca diana  gritando “Bonilla a la vista”…traía un carriño de mán xeitoso onde gardaba os apetrechos para as artes natatorias, estaba algo nervioso, no seu debut, e ata lle tremían as mans o “mollar o churro”…………no café. Despois do Doctorado Cum Laude en Cies, había que pasar a reválida no “Mar de Hércules”.

Mais tarde camiño da Solana vimos o “Anel de ouro” que asomaba polo horizonte, amanecía, o día era perfecto para a batalla.

Unha vez postos os “traxes de guerra”, nos diriximos ata o Orzán para tomar a saida .Alí na praia, entre tódolos  Cen-tolos, alzamos hacia o ceo a nosa “Sirea”, sinal inequívoca de que a batalla  ía escomenzar logo. A auga estaba un pouco fria, eran as 9:30 , e  en canto se deu a saida, tódolos Centolos  ían cara o mar cos neoprenos ardendo.

Saín no primeiro grupo, iamos cara a Torre , antes de chegar a sua altura perdín o contacto co grupo, e  a partir de ahí supen que estaba solo. As ondas non me deixaban ver ben as balizas. Alí no entorno da Torre o mar era un magma  azul grisaceo, estaba vivo, enrriba o sol  resaltaba a xeometría do Faro. Por uns instantes parouse o tempo, na miña cabeza escomenzou a soar a “Rapsodia Bohemia”, de Queen, e o nadar facíase fluido. Quería integrarme naquel entorno, seguía nadando, o “Dragón azul”, amosaba as suas crestas caprichosas. Dalgunha maneira  tiña que participar daquela enerxía, quería posuila .De súpeto comenzei a sentir un calambre nos xemelgos, mantiven a calma, estirei a perna e fun un bo tempo arrastándoa, esquencime mentalmente do calambre e seguín nadando, a dor foi cedendo...Parei logo a beber e tomar un plátano o  que me sentou mui ben. A medida que ía nadando non paraba de mirar a Torre, no quería que se me borrara aquela sensación indescritible que sentía naquel momento.Así seguín ata que divisei o Caranguexo Galáctico (torre de control), preludio claro de que escomenzaban a notarse os efectos da “ultradistancia”. Desorientado por uns instantes non sabía que dirección seguir ata que un dos “anxos da garda”, indicoume a dirección da baliza.

O dique parecía non ter fín….eu de respiración ía ben, pero os ombros xa enferruxados escomenzaban a dar síntomas de fatiga….¡hai que seguir!….. Antes de chegar a punta do dique parei a beber outra vez..notaba que  nadaba lento, e ainda non adiviñaba o Castelo de S. Antón…lembreime de Tito (boteino de menos) novamente.. e volvín a concentrame na sensación de nadar, de fluir co mar….había que resistir…..

Vexo xa  o Castelo… …K    estaba mirando pola ventana .De súpeto adiviño unha silueta ao paso polo Castelo  parecíame Dixoviro, pero un kayak se interpuso entre os dous, e perdino de vista…..o fín estaba preto….  seguín nadando ata a dársena e cando cheguei, e fun aclamado por unha lexión de Cen-tol@s.

Grazas a tod@s por esta nova conquista en vosa compañía.