Seguidores

sábado, 31 de octubre de 2009

EL CASTILLO INALCANZABLE

 
SAN ANTON S. ANTONIÑO DAME FORZA NO   NEOPRENO............

MAR ADENTRO


PENULTIMO TANGO EN CORUÑA


COMO AGUA PARA CHOCOLATE

SONY & CORSO

MARCOBE Y LAS SIRENAS


MEDITACION EN LA TRAVESÍA



Acaso nadar no es meditar sobre el agua ingrávidos, sobre el mar y su misterio curvo.
 Nadar es como un abrazo geométrico  que se repite y  prolonga en el tiempo es una pequeña travesía de la vida  que se va diluyendo ante nuestros ojos.
Nadar es explorar sensaciones en el vacío líquido, a solas con tu respiración, a solas con el mundo, en el regazo de la gran madre,(la mar) .
Nadar desprendiéndose del yo y diluirse en el mar
Nadar es sentirse como una prolongación del océano.
Nadar es enfrentarse al cefalópodo de la ultradistancia
El hombre casi pez persigue su sueño imposible, una quimera que cada día nos engancha más, como si cada vez fuera más imprescindible para resistir la rutina.
Nadar es un sueño anfibio, es un desafío a las montañas del mar de fondo.
Nadar es fluir con la marea  y descubrir el alfabeto de las olas.
Nadar  es volver a nacer después de cada travesía, cada vez con más energía, con  más pasión.
Nadar danzando en la marea, sentir su pulso..... el vértigo líquido.
Nadar es cortar el mar con  nuestras "manos cuchillo", abrir en canal la Ría con el hombro de hierro.
Nadar es la memoria líquida del principio cuando aún no éramos pero queríamos ser... "nadadores"


sábado, 17 de octubre de 2009

NADAR EN OUTONO



Onte fun a nadar pola tarde , o mar estaba tranquilo, a temperatura da auga  era moi agradable, sobre todo nadando co neopreno (que gran invento este do neopreno), fun a nadar suave despois de dúas semanas de descanso dende a travesía de Coruña. Nadei en Area de Bon, aprox. 3 kms, . Cando era pequeno sempre lle tiven medo os fondos mariños, era un medo estraño, cicais provocado  por ver aquela famosa serie televisiva que se titulaba “viaxe o fondo do mar” onde as veces  aparecían  monstros nas profundidades,  as sombras líquidas parecían adquirir perfiles inquietantes.Cando vou nadando vou escoitando a sinfonía natatoria provocada pola repetitiva inmersión dos meus  brazos , e o corpo  e por esa respiración líquida.Cando me aproximo a unha zona de algas , inquiétome non sei moi ben porqué.....temor submarino, inseguridade.
Abstraído pola paisaxe, logo ven o monólogo interior, porqué nadar, fluír co mar, saborear o mar e quedar  uns segundos intentando empaparme de ese sabor mariño, esencia de sal, o sabor do mar e cambiante.As veces sinto que algo me toca , tal vez un alga flotante, un pequeno golpe de mar de fondo, non sei,  coincido con un cangrexo el vai hacia  o fondo, semella unha araña, que ten por tela o mar.Penso que o mar e moi complexo e as veces parece ter vida propia, e nos engule nas súas ondas.

domingo, 11 de octubre de 2009

IVAN "EL TEMIBLE"


Algunha vez teño pensado que O Iván e un dos "anfibios" mais portentosos que coñezo, pois semella ter aletas e branquias, en definitiva un peixe disfrazado de mamífero