MAREAS VIVAS DE POESÍA CHEGAN DENDE O MAR

ESCALERA DE COLORES

A RECONQUISTA DA TORRE

O día 23S  chegara a Coruña unha marea viva de Cen-Tol@s, uniformados de gala e adestrados por Mister Centolo, para reconquistar a Torre de Hércules, algúns deles eran debutantes e traían novos brios natatorios. Na reunión previa de  información o Oráculo (David…), informaba  dos pláns de ataque, dado que o “Gurú” dera o visto bo para escomenzar aquela batalla pola mañanciña cedo, intentando así coller por sorpresa o enemigo eterno (Hércules). Despois da reunión, un aperitivo e os saudos entre nadadores, alí estaban, Bogna e Mario, o Conde de Santa Fé( Cayasta v Rudi), Travesías, Baltasar, Marcobe, o Sarxento de Ferro… e un monte de Cen-Tol@s… tamén estaba o “Fillo Pródigo” Luis Moya que volveu despois de tres anos para a “Reconquista”. 

Os Cen-Tol@s fumos a cear, ao “Cambalache”…”Borges” atopábase como na sua casa criolla, metido naquel “tango” alí ceamos todos reunidos e distendidos, mentras Dixoviro ( O Trovador Das mareas), daba renda solta a sua retranca caralluda,  facendo estallar as risas centoleiras, alí estaban  Liuda, Cármen , Aline ,Buzo, Soni o Chocolateiro, Dixoviro, Eugenio, Albino, Mister Cen-Tolo (Manu) Borges, Alejandro, Diego Carlos…..botamos de menos ao inmenso Argonauta de Golfiño doctor “honoris causa” en artes natatorias pola escola de Centolos do Vao. Golfiño  unha aperta campeón……e vaite recuperando…que escomenza a tempada.

Na cea tod@s charlamos animadamente, e “Borges” estaba falando con Mister Centolo, falaban de un asunto estrano de  “pesar unhos ovos”..curioso ritual centoleiro, contra o “mal de ollo”, pois sabido é que algunhas prácticas “onanistas” provocan cataratas e despois claro non se miran as balizas…e pasa o que pasa….  

Unha vez acabada a cea fumos ata o Orzán camiñando para facer un recoñecemento do terreo. Por suposto fixémonos a foto de rigor.

Despois tocaba descansar, e pasar a noite no hostal, ao chegar e subir as escaleiras decateime de que me escoraba hacia babor, ben certo é que tomara unha cervexa na reunión de nadadores, e outra na cea, pero a cousa  non era para tanto. Fixeime en que  a escaleira estaba escorada a esquerda, (curioso diseño modernista) e xa me tranquilicei un pouco mais. Funme o meu cuarto intentando conciliar o sono, pois a batalla de pola mañan iba a ser dura, pero a iso das cinco escotei unha sinfonía de  xadeos e suspiros in crescendo…. alguén estaba xa na “gloria”, eu non sabía se  aquilo era un soño ou unha alucinación penetratoria..ejem digo prenatatoria ( a memoria vai o seu ). O certo é que  alguén estaba metido xa en profundidades e dando boa conta de algún molusco sabroso  que se agochaba na escuridade da noite. O caso é que me desvelei  e púxenme  a darlle uns retoques a un “poema respiratorio” inacabado como tódolos poemas..que no se acaban nunca de recompoñer,  igual que o Mar que sempre está  improvisando. O fín conseguín colocar a Lugris con traxe de neopreno entre duas castañetas.

As seis da mañan Dixoviro toca diana  gritando “Bonilla a la vista”…traía un carriño de mán xeitoso onde gardaba os apetrechos para as artes natatorias, estaba algo nervioso, no seu debut, e ata lle tremían as mans o “mollar o churro”…………no café. Despois do Doctorado Cum Laude en Cies, había que pasar a reválida no “Mar de Hércules”.

Mais tarde camiño da Solana vimos o “Anel de ouro” que asomaba polo horizonte, amanecía, o día era perfecto para a batalla.

Unha vez postos os “traxes de guerra”, nos diriximos ata o Orzán para tomar a saida .Alí na praia, entre tódolos  Cen-tolos, alzamos hacia o ceo a nosa “Sirea”, sinal inequívoca de que a batalla  ía escomenzar logo. A auga estaba un pouco fria, eran as 9:30 , e  en canto se deu a saida, tódolos Centolos  ían cara o mar cos neoprenos ardendo.

Saín no primeiro grupo, iamos cara a Torre , antes de chegar a sua altura perdín o contacto co grupo, e  a partir de ahí supen que estaba solo. As ondas non me deixaban ver ben as balizas. Alí no entorno da Torre o mar era un magma  azul grisaceo, estaba vivo, enrriba o sol  resaltaba a xeometría do Faro. Por uns instantes parouse o tempo, na miña cabeza escomenzou a soar a “Rapsodia Bohemia”, de Queen, e o nadar facíase fluido. Quería integrarme naquel entorno, seguía nadando, o “Dragón azul”, amosaba as suas crestas caprichosas. Dalgunha maneira  tiña que participar daquela enerxía, quería posuila .De súpeto comenzei a sentir un calambre nos xemelgos, mantiven a calma, estirei a perna e fun un bo tempo arrastándoa, esquencime mentalmente do calambre e seguín nadando, a dor foi cedendo...Parei logo a beber e tomar un plátano o  que me sentou mui ben. A medida que ía nadando non paraba de mirar a Torre, no quería que se me borrara aquela sensación indescritible que sentía naquel momento.Así seguín ata que divisei o Caranguexo Galáctico (torre de control), preludio claro de que escomenzaban a notarse os efectos da “ultradistancia”. Desorientado por uns instantes non sabía que dirección seguir ata que un dos “anxos da garda”, indicoume a dirección da baliza.

O dique parecía non ter fín….eu de respiración ía ben, pero os ombros xa enferruxados escomenzaban a dar síntomas de fatiga….¡hai que seguir!….. Antes de chegar a punta do dique parei a beber outra vez..notaba que  nadaba lento, e ainda non adiviñaba o Castelo de S. Antón…lembreime de Tito (boteino de menos) novamente.. e volvín a concentrame na sensación de nadar, de fluir co mar….había que resistir…..

Vexo xa  o Castelo… …K    estaba mirando pola ventana .De súpeto adiviño unha silueta ao paso polo Castelo  parecíame Dixoviro, pero un kayak se interpuso entre os dous, e perdino de vista…..o fín estaba preto….  seguín nadando ata a dársena e cando cheguei, e fun aclamado por unha lexión de Cen-tol@s.

Grazas a tod@s por esta nova conquista en vosa compañía.

XAQUE A TORRE 2011

No me cabe a menor dubida de que se hai bo tempo, e sengundo o "Guru" seica o vai haber, unha Lexión de "Cen-Tolos" , daralle un "xaque" a Torre.

Os intrépidos Cen-Tolos foron severamente adestrados por “Mister Cen-Tolo”, un Gladiador mariño irreductible, que lle botou un pulso coa marea viva o mismísimo “Coloso de Rodas” alí en Cies. Será acompañado por outro Argonauta destacado en “desafios al amanecer”, nin mais nin menos que o “Trovador Das Mareas” (alias Dixoviro), debutante en estas lides pero con un “curriculum natatorio”, que da medo, (repetidor en Cies Cum Laude).O encargado de preparar a poción máxica será Soni "O Chocolateiro".

O mismísimo Hércules tratará de paliar este ataque centoleiro, intentando enrrocarse co "Caranguexo Galáctico"(torre de control), e movendo o Castelo de San Antón, para deixarnos no Mar Eterno, disto dou fé o inefable "Corso" na I Travesía (El Castillo que me lo mueven). Seica agora está desterrado en Senegal, por tal atrevemento. En realidade  aquilo resultou algo Kafkiano, e "Borges", o Cen-Tolo criollo decidiu trocar o libro de area polo de auga.A cita deste ano non faltará tampouco o Conde de Santa Fé (Cayasta V Rudi), nin o "Sarxento de Ferro" (Rivas). Iván "El Terrible Brión", seguirá marcando a hora no reloxio "Tempus Fugit". Baltasar( O Mago das travesías) seguirá facendo maxia natatoria e Marcobe intentará conquistar a algunha "Sirea".O "Buzo" seguirá escrutando as profundidades da Marola. Molla e os discípulos de Dalí, intentarán facer unha travesía surrealista y "Orlando Furioso" volverá para conquistar o Mar de Hércules. César collerá unha fror de carrumeiro para Sara en Punta Herminia .Unha odisea amigos Cen-Tolos, que nen o mesmo Ulises daría crédito a tan osada aventura...y e que fai falla estar "Tolo" para ser un bo"CenTolo".Arroasesssssssssssssssssssssssssssss.Ardelle o neopreno .Como decía o poeta:
"Mi única Patria, La mar"

MUIÑEIRA CENTOLEIRA

Unha maneira interesante de facer o quencemento antes  da proba.

A TORRE INFINITA

Estas son pautas musicais para facer mais levadeira a Guerra contra Hércules
A esa altura da travesía o nadar vai in crescendo 
Mama Mia

IV AVENTURA NO MAR DE HERCULES 2011

 A IMAXEN SUPERIOR CORRESPONDE A  I TRAVESÍA A NADO NO MAR DE HERCULES

CAPTADA POR "SONI"

CORAZON DE SAL

Cando no Mar palpita

o seu Corazón de sal

a emoción que me habita

faime sentir animal

A liberdade e tanta

que o Corpo se expande

e ata Finisterre alcanza

e fúndome nun instante

en ese protoplasma azul

 nadar e unha Danza de escuma

 no meu peito anida o vento

Un estrano vértigo me abruma

e no meu azul fico contento.

Por estribor unha Sirea se arrima

o pensamento está cheo de medusas

acudide a min tódalas musas

para que non naufrague a rima

NADAR E UN POEMA RESPIRATORIO

Principio do Cen-Tol@:

" Todo corpo que se desliza polo mar

tende a ser un poema respiratorio"

No mar de Coruña me conquistei 

No mar da Coruña vos coñecín

Os meus límites tentei

Do mar todo bebín

Levantei a cabeza e vín

Unha Torre cara o ceo

E nos brazos de Morfeo

Soñei con un mar sen fín

Polas ondas do mar de Hércules

Naquel "tempo" me perdín.

As ondas me levaban

Do mundo a outro confín 

Percorrín a Ultradistancia 

Soñei con Cen-Tol@s e anémonas galaxias.

Calamares Cometas e peixes con trompetas

Nadando con elegancia, entre Buzos e Poetas
Tamén estaba "Lugris"
con smoking de neopreno
entre duas castañetas

Soñei con "Sireas" nadando entre a Lua chea 

mentras meditaba na area

o misterio inescrutable das ondas 

e das mareas

As frores de Carrumeiro ulín

Pasei a Marola como se pasa a Mar toda

e de rosa me vestín.

Agora volvo co meu ombro 

A nadar no eterno retorno 

E non saio do meu asombro

Deste magnético Mar 

Que me volve a conquistar

En un recobro sen fín. 

"Adicado a tod@s aqueles, Cen-Tol@s anfibi@s e demais seres natatorios, que cada día intentan conquistar os seus límites"

FOTOS DA III TRAVESIA A NADO EN BUEU

III TRAVESIA A NADO EN BUEU (ANCORADOURO PESCADOIRA)

Os tempos son chegados e xa imos a pola terceira travesía en Bueu.

Na Costa Verdescente, as pedras esculpidas polo vento
semellan xigantes espectantes 
Quixotes de neopreno cabalgan pola meseta azul
de Udra

Está previsto que os mais de Cen-Tolos, 

se concentren en Punta Centoleira, 

despois de sair da fermosa Ancoradouro,

e con brazada firme  darlle a volta a Udra, 

alí onde o vento se transmite no alfabeto das ondas, 

onde as pedras son talismáns e guías

A esquerda polo oeste 

Ons se levanta como unha balea xigante.

O Cabalo xa relincha sobre a escuma.
Co Raio transparente 

a Pedra Branca deslumbra, 

mentras as bateas semellan un labirinto 

que, hai que interpretar antes de chegar a Pescadoira.
Ardelle o eixo azul atlántico
ferven os arroasessssss
as sireas brincan polo mar
e festa rachada en Pescadoira.

MARAMARAMARAMAR

ESTATUA DE SAL

 

Brazada larga y profunda 

mis manos son mariposas poderosas

aleteando en la espuma

en busca de las entrañas del “dragón”..

envuelto por la “serpiente de agua”

intento atrapar el corazón de sal, 

el pulso de la marea…

un pez nada inmutable

con la elegancia del silencio líquido

soy simplemente un torpe anfibio ignorado

en busca de la “quimera”..

escamas de poesía 

se alejan con rumor de agua

las algas son fantasmas
súbitamente aparecidas

que la luz hace temblar….

el sol traza un prisma profundo

que anuncia un fondo inescrutable
soy una estatua
en el jardín del mar

mientras la arena...

atrapada en un reloj

anuncia la fuga
del tiempo sumergido.

 

Atención unha nova especie de anfibio natatorio está invadindo as Rías.

Son parecidos as Centol@s, pero logo mudan a Arroasssssssssses  e percorren o mar.

As mudas desta curiosa especie  prodúcense na Praia do Vao.

A PRAIA DE BUEU

 

Aquí podedes ver antigas e fermosas imaxes de Bueu e entre elas a da praia de Pescadoira
Bueu era nha imensa paria que nos foron roubando a pouco a pouco e casi sen darnos conta nos quedamos sen praias urbanas

As corcheas in crescendo

no pentagrama azul
calamares cometas
galaxias de anémonas

o mar  o mar bemol

e unha eterna sinfonía en expansión

O BLUES DE UDRA

As crestas do "dragón " se multiplican
linguas de mar, lamben a luz
escuma incendiada por mil espellos....
...no eterno azul de Udra
a marea trae  un.... blues

O MAR SEMPRE É UNHA FESTA

Abrazarse a unha ola,

tremendo no mar de fondo 

vértigo ondulado azul. 

eternamente bicando o mar 

eternamente bicándote.

ledicia de maruxía

frores de carrumeiro 

e salitre no tinteiro.

NO CORTA EL MAR SINO "VUELA"

The Unseen Sea from Simon Christen on Vimeo.

MÚSICA DE AUGA EN UDRA

LA SIRENA

 

A todas las sirenas que nos acompañan y nos inspiran en las travesias

NADANDO CON RETRANCA

 

LOS SULTANES DEL SWIM

FANTASÍAS DUN CEFALÓPOD@

ESPECTADORES DE EXCEPCION

O ano pasado o pouco de sair de Ancoradouro, estaban estes ilustres cormoráns atentos as evolucións dos

"arroasssssssses" por suposto que este ano tamén crearemos expectación.

ANCORADOURO

CRÓNICA DA II TRAVESÍA A NADO EN BUEU POR DIXOVIRO

No mundillo este das travesías, hai cronistas e poetas ventureiros que conxugan mui ben o mar de fondo, coa retranca. Un afamado e ilustrado poeta é DIXOVIRO..tamén coñecido como O Trovador Das Mareas, doutor en gramática parda e investigador en artes natatorias, deixou fé o seu paso polo mar de Bueu, nunha crónica que non ten desperdicio, así que co seu permiso, aquí vola deixo para ir quentando neoprenos.

Notisias da Ajensia Dixomedixo.

Con moito pesar e embarjados por unha tristesa que nos enruja o que veñen sendo os foles da alma, poñemos no jeneral coñesemento que o noso redator Dixoviro, tras nadar os case 8 km ( sejún fontes ofisiales, dinas de todo crédito) da travesía de Bueu,  fixo acto de presensia nesta redasión feito un cristiño de límpias e cunha fasiana que xa quixera para si o santísimo señor dos aflighidos ( que nos libre das penas do inferno e nos faja dinnos de josar da súa  jloria).

Alertados por semellante presensia de ánimo e polo feito de entrar nun cadro alarmante do que ven a chamarse na atualidá, ansiedade posttraumática, e que as vellas avoas definían sinxelamente cun : “¡¡ Vai traballar, jandulo ¡!” …,  e os avós, máis contundentemente, cun: “¡¡ Iso arrejlávacho eu con par de os..ias ¡!”…, mirámonos na triste nesesidade de solisitar os servicios de emerjensia do 016 ( “A su servisio, las 24 horas do día… ¡¡ e da noite ¡! “).

 Condusido a un sentro hospitalario da siudade, foi observado en primeira istansia polo médico de juardia quen  diante da jravidade do caso derivouno, coma un fojete, diretamente ao servisio de neurosiquiatría.
Unha ves nesa unidade,  foi consultado polo psicoanalista arjentino, de reconocida fama en todo o mundo ..¡¡ e parte do estranxeiro ¡!,  Manuel Alejandro José  Parlanchini Pereyra Quedá-Fijos, que non tardou en dar  un diagnóstico contundente e sobre todo… ¡¡ claro ¡!. Trascribimos:

El passiente presssenta síntomas neuróooticoh, ¿victe?, debidos a un conflicto inconssiente que pugna por emergher a la consssiensia , aquí el “boludo”,  presissa de una terapia de rectificassión con pocterioridad, del proseso represivo orighinario, ¡¡ che ¡! y dese modo indusir, suprimir e intercambiar toda clase de síntomah presenteh en loh cuadroh neuronaleh, sughiriendo una etiologhía psicológhica y no orgánica..¡¡ que macana!!

En resume e falando na linjua sinxela do pobo: Entre o esforso realisado e a alejría de dar rematado a travesía… ¡¡Perdeu a presensia de ánimo e fóiselle o sentidito ¡! ( se lle quedaba aljún ).

Esta redasión sinte dende o máis profundo do corasón e dos órjanos vitales que conforman o que veñen sendo os recunchos da sinsibilidade, non poder ofreselles a habitual crónica ata que o interfeto ( ou séase, o Dixoviro) recupere a súa presensia de ánimo e consijan poñerlle en fila as poucas neuronas que lle van quedando en uso funsional.

Ofreserase unha novena pola súa pronta recuperasión na parroquia de Santa Tasiña de Tinto.

Fonte: Crónicas da Ajensia Disomedixo  por Dixoviro.

III TRAVESÍA A NADO EN BUEU 2011 O 16 DE XULLO

Sobre a area, as pegadas profundas dos pes, 

Unha sombra, tiangular

O Sol inflámase ...

tremen as ondas como espellos que titilan

abraiado pola luz....

miras  hacia o mar,

ingrávido cavilas como sire@  sen rumbo

sobre as mil crestas do "dragón" , ese dragón

sempre cambiante, camaleón  mariño

que e preciso domar, con ese hombro poderoso.

Abres coas máns  as páxinas de auga.

esperando encontrar un argumento....

pensas por un momento......

Pechas os ollos e sintes o latido do mar.

Suspendido polos fios de Poseidón

Como marioneta ingrávida , 

que interpreta as claves do mar de fondo

Algún peixe pasa sorprendido....cavilando pensa ...

"outro poeta na rede"....e ti abraiado dis, que envidia me dás.

e fáiseche a boca auga de ver os peixes nadar.....

Ferve Pescadoira, como un volcán
Abrazánse a area e o mar
e cantos bicos se dan

xa quisera eu meu amigo que 

a "miña única patria fora o mar"

O MAR FERVE EN PESCADOIRA

De pequenos xogabamos no rompeolas preto da escola en Pescadoira, a ver  a quen pillaba a ola, e quedaba empapado.Agora gústame cabalgar sobre as ondas do mar, semellando ser un peixe.
Ide preparándovos arroases para disfrutar do mar de Bueu, dende Udra a Pescadoira.

RETRANCA

GOLFIÑO EN ROUPA INTERIOR CON GORRO

LOCA ACADEMIA DE ARROASES

PELEGRINS REMATANDO O CAMIÑO POLA RUTA DO VAO

PIRATAS DO CARIBE NO VAO

"CAMISON QUE SE DUERME SE LO LLEVA LA CORRIENTE"

SONI O MAESTRO CHOCOLATEIRO EN PLENA FAENA

MERGULLO CON RETRANCA

O istórico video

Coas  Cies ao fondo, territorio xa conquistado no “primeiro desafío”; a  Ponte de Toralla  en fronte,  cicais o símbolo da travesía ao ano que escomenza, un día de gala, un sol radiante, a pé do “pasión praia” e o mar inconmensurable, na praia do Vao. “ Os Cen-tolos”, cada quen con seu disfraz a punto de mudar o ano vindeiro semellaban unha comparsa mariña o ritmo da marea.  Os arroases seguían a unha figura branca, esbelta, destacada polo seu acompasado nadar, e monótono fungar,… as calabasas o arredor da sua cintura de avispa, eran un salvavidas improbable cinguido a tan esbelto sireo, Aquel  non podía ser outro que  “ O Trovador das Mareas” mais coñecido como “Dixoviro”, ataviado con lencería  de felpa de alta costura,  daquelas que quentaban  ata as pedras. Non daremos esquencemento a este estallido de luxuria. Do norte chegaron Sara a dulce Sara, e César o emperador do mar de Hércules, semellaban, duas burbullas freixenet. O Gran Corso, “cuia única patria e o mar” fervía de calor naquel atlántico yacuzzi... Golfiño iba ataviado cuns gayumbos que semellaban un pinto en celo. Travesías  facía de reporteiro gráfico improvisado, e ataviado co seu inseparable termo co chocolatiño preparado. Sony organizaba a performance, entre ramallos de carrumeiro, mentras os arroáses chegaban en camisón a probar as delicias da marea. O cacahuete flotando voltou a mudar en esbelta sirea. Ataviados uns cun gorro vermello con pompón,  peropopero..poropero..mpompero peron,……  outros con Smoking de neopreno, todos cantaban: “hay que tirarse o mar”, un mar imponente enerxético, un mar que nos unía unha vez mais a tod@s, nunha festa natatoria , un bo augurio de tódalas travesías que nos quedan por conquistar no 2011. Rosa Rosae Rosas declinaban todos en latin lover…. E cantaban……es más fácil encontrar,  Rosas en el mar….y o Buzo  asomaba “De profundis” con cabeleira de algas. Alejandro era perseguido por Lady Gaga, e a min se me puña a pel de galiña .

O remate estivo regado por un quente chocolatiño, e viandas variadas das cales demos boa conta, dou fé….foi un pracer e unha Ledicia  compartir con tod@s este primeiro mergullo  do 2011 unha aperta e….feliz ano Arroasessssssssssssss.

Sussopi.